எஸ்ப்ளனேடில் உள்ள வீடு  – ஆன் எபர்

மிஸ் பீஷெத்திற்கு இளமைக்காலமே இருந்ததில்லை போல. அவள் குழந்தை உடையிலிருந்து நேரடியாக  காலரிலும் மணிக்கட்டிலும் இளஞ்சிவப்பு ஃப்ரில்ஸ் வைத்த இந்தச் சாம்பல் நிற உடைக்கு மாறியது போல் இருந்தது. 

தந்தத்தினால் வேலைப்பாடு செய்யப்பட்ட பிடிகளையுடைய இரண்டு குடைகளை அவர் வைத்திருந்தார்.  ஒன்று, இளஞ்சிவப்பு நிறத்தாலானது, இன்னொன்று, சாம்பல் நிறம். 

அவருடைய சாரட்டில் வெளியே செல்லும்போது வானிலையைப் பொறுத்து அந்தக் குடைகளை எடுத்துச் செல்வது வழக்கம். வானம் தெளிவாக இருந்தால் இளஞ்சிவப்புக் குடையையும், மேகமூட்டத்துடன் இருந்தால் சாம்பல்நிறக் குடையையும் கொண்டு செல்வார். அந்த ஊரே அவர் குடைகளை வைத்து அன்றைய வானிலையைத் தெரிந்து கொள்ளும். பனிக்காலத்திலும் மழைக்காலத்திலும் ஸ்தெஃபானீ வெளியே செல்வதில்லை. 

நான் இங்கே மிஸ் பீஷெத்தின் குடைகளையும், அவை தெரிவிக்கும் வானிலை மாற்றத்தைப் பற்றியும் ஏன் சொல்கிறேன் என்றால், அந்த இரண்டு குடைகளும் அவரின் ஒழுங்கான வாழ்க்கைமுறையை உள்ளபடித் தெரிவிக்கும் வெளிப்புற அடையாளங்கள் என்பதை வலியுறுத்தத்தான். 

 மிஸ். பீஷெத்தின் வாழ்க்கை மிகவும் கட்டுப்பாடானது.  மாற்ற முடியாத ஒரு ஒழுங்குமுறையை அந்தப் பழங்காலத்து அப்பாவிப் பெண்மணி தூக்கிப் பிடித்துக் கொண்டிருந்தார். இந்த அசாதாரணமான கட்டமைப்பில் ஒரு சின்ன பிளவோ, நிறுவப்பட்ட ஒழுங்குகளில் ஒரு சிறிய மாற்றமோ போதும், மிஸ் பீஷெத் உடம்பு சரியில்லாமல் படுத்து விடுவார்.

நல்லவேளையாக அந்த வயதான பீஷெத் தன்னுடைய பணிப்பெண்ணை மாற்றாமல் வைத்திருந்தார். (அந்தக் காலத்தில் அதெல்லாம் சாத்தியம்…)

பணிப்பெண்ணான ஜெரால்தீன் தன் எஜமானியை நன்றாகப் பார்த்துக் கொள்வதோடு அவளின் பாரம்பரிய பழக்கங்களுக்கும் மிகவும் மரியாதை கொடுத்து வந்தாள். 

பாரம்பரியத்தைப் பராமரிப்பதுதான் மிஸ் பீஷெத்தின் வாழ்க்கையாக இருந்தது; சரியாகச் சொல்வதானால் பாரம்பரியமே அவர் வாழ்க்கை. குடைகளையும், சிகையலங்காரத்தையும் தவிர இன்னும் பல சடங்குகள் அங்கே பின்பற்றப்பட்டன. காலையில் எழுவது, இரவு உறங்கச் செல்வது, சமையல் தயார் செய்வது, சரிகை வேலைப்பாடு என எல்லாமே பாரம்பரிய முறைப்படி செயல்பட்டன.

“ம்ம்… வீட்டிற்குள் நன்றாக இருக்கிறது.”

பின் தன் கோட்டைக் கழற்றி முன்னறையில் இருக்கும் ஸ்டாண்டில் மாட்டுவார். ஜெரால்தீன் அவருடைய அசைவுகளை கைகளைக் கட்டிக்கொண்டு இறுமாப்போடும் வெற்றியோடும்  ஒரு படைத்தளபதியைப் போல் பார்த்துக் கொண்டிருப்பாள். நைந்து போன அவரின் கோட்டை கேவலமாக பார்ப்பாள். அவள் பார்வை:

‘ஹூம்…எப்போது அந்தப் பெண்ணைத்தான் கட்டிக் கொள்வேன் என்று பிடிவாதமாக இருந்தாரோ அப்போதே இது நடக்கும் என்று தெரியும். இவரின் தந்தை இவரைத் துரத்தி விட்டார், நானும் இறந்த மற்றவர்களின் அறையைப் போல இவர் அறையையும் பூட்டி விட்டேன். மிஸ் பீஷெத் வேண்டுமானால் தினமும் மாலையில் அவரை வரவேற்கட்டும், அது அவரின் விருப்பம்; ஆனால் நான், இவ்வீட்டின் வேலைக்காரியான நான், அவருடைய பணிவைப் பார்த்து மகிழ்ச்சியடைகிறேன் என்று அவருக்குத் தெரியட்டும். மிஸ்டர் பீஷெத்தை அவமானப்படுத்தியதற்கு தண்டனைதான் இந்த வறுமை. அவர் வீட்டில் போதுமான அளவு உணவு இல்லாததால் தினமும் இங்கே சாப்பிட வருகிறார். எங்களுடைய உணவைத் தின்று விட்டு பின் அவரின் தோல் எங்கள் வீட்டின்  கதகதப்பையும் எடுத்துக்கொள்கிறது…பிச்சைக்காரன்!’  என்று நினைத்துக் கொள்வாள். 

சார்ல்ஸ் ஒரே ஒருவேளை தான் நல்ல உணவு சாப்பிடுகிறார் என்ற கூற்று உண்மையானால் அவர் ஏன் ஒல்லியாக இல்லை என்ற ஆச்சரியம் ஏற்படுகிறது. அவர் குண்டாக, மிகவும் குண்டாக மஞ்சள் நிறத்துடன் இருந்தார். அவருடைய வழுக்கைத் தலையும் பளபளக்கும் முகமும் ஒரே மாதிரி இருந்தன; கண்களும், உதடும் நிறமற்று இருந்தன. அவர் கண்கள் மீனின் கண்ணைப் போல என்றும், அவர் உடை அழுக்கு நாற்றம் வீசுவதாகவும் ஜெரால்டீன் சொல்வாள். மேலும், ஜெரால்தீனால் அவர் உணவு உண்ணும் முறையை மறந்தது ஏற்றுக்கொள்ளக் கூடியதாக இல்லை. 

“எப்படித் தான் அவர் திருமணம் செய்து கொண்ட அந்த ஜீவராசியால் அவருடைய வீட்டின் உயர்ந்த பழக்கவழக்கங்களை மறக்க வைக்க முடியும் என்று தெரியவில்லை” என்று தனக்குள் முணுமுணுத்துக் கொள்வாள்.

இரவு உணவின் நேரம் நெருங்க நெருங்க சார்ல்ஸ் உற்சாகமாகி விடுவார். சகோதரியின் வெறுமையான பார்வைக்கு நடுவே அவர் கைகளைத் தொடர்ந்து தேய்த்துக் கொண்டே கதவுக்கும் ஜன்னலுக்குமாக, ஜன்னலுக்கும் கதவுக்குமாகப் பார்த்துக் கொண்டேயிருப்பார். 

சரியான நேரத்தில் இருவரும் அந்த நீண்ட மேஜையின் எதிரெதிர் முனையில் அமர்வார்கள்.  

அறையில் எரிவாயு விளக்கு இல்லாததால் இரண்டு மெழுவர்த்திகள்  மட்டுமே மேஜையின் மேல் ஏற்றி வைக்கப்பட்டிருக்கும். அதனால் அந்த இடம் இன்னும் பெரிதாகவும் ஆழமாகவும் தோன்றும். அறையின் மூலைகள் இருட்டில் தொலைந்திருக்கும். சாப்பிட்டுக் கொண்டிருக்கும் இருவரின் நிழல்கள், ஆர்வமாக செதுக்கப்பட்ட ஓக் மரப்பலகைகளின் மேல் கருப்புத் தீயைப் போல் நடனமாடிக் கொண்டிருக்கும். 

ஒவ்வொரு மாலையிலும் நிலவிய அந்தச் சூழ்நிலை சார்ல்ஸை மிகவும் ஈர்த்தது. ஒருவேளை அந்த நிழல்களுக்குப் பின்னால் ஏதேனும் நடமாட்டத்தை, அந்த விருந்தைப் பார்வையிடும் கண்ணுக்குப் புலப்படாத பார்வையாளர்களை உணர்ந்தாரோ என்னவோ! எந்த நிமிடமும் மேல் அறைகளை ஆக்கிரமித்திருக்கும் அந்த ஆவியுருவங்கள் எங்கே கீழே வந்து காலி நாற்காலிகளை பிடித்துக் கொள்ளுமோ என்ற பயமும் இருந்தது. கைத்தறித் துணியைப் போல் வெண்மையான, பூனையைவிட சற்றே பெரிய உருவத்தையொத்த அந்தக் கிழவியும் பார்க்க அமானுஷ்யமாகத்தான் இருந்தார். 

சூப் கொஞ்சம் சாப்பிட்டவுடன் ஸ்தெஃபானீயின் சகோதரனுடைய சந்தோஷமான மனநிலை மாறியது. வீட்டினுள் நுழையும்போது இரவு உணவின் மணத்தைத் துள்ளலோடு போதையோடு முகர்ந்து கொண்டு வந்தவரின் முகம் இப்போது இருண்டது. 

கசப்பான எண்ணங்களுடன் துணியை, வெள்ளிச் சாமான்களை, பீங்கான் பாத்திரங்களைப் பார்த்தார். சாப்பிட்டுக் கொண்டிருக்கிற, அந்த உடம்பில் இன்னும் உயிருடன் இருக்கும் தன் சகோதரியைப் பார்த்தார். கண்ணுக்குப் புலப்படாத எந்த பந்தம் ஸ்தெஃபானியை உயிருடன் வைத்திருக்கிறது? காற்றடித்தால் பறந்துவிடக் கூடிய நிலையில் இருக்கும் அவள் உயிரோடு இருப்பது ஆச்சரியம்தான்.

ஜெரால்தீன் மேஜையைச் சுற்றி நகர்ந்து கொண்டிருந்தாள். அவளுடைய கண் சார்ல்ஸினுள் ஊடுருவி அவர் எண்ணங்களை அறிந்து கொண்டது போலிருந்தது. அவள் கவனித்தது அவருக்குப் பெரும் அமைதியின்மையை உண்டாக்கியது. ‘இந்த வேலைக்காரி மட்டும் இல்லாமல் இருந்திருந்தால், இந்நேரம் ஸ்தெஃபானீ அவள் முன்னோர்களைச் சென்றடைந்து இருப்பாள். ஏதோ ஒரு வேண்டாத சக்தியைப் பயன்படுத்தி பிணம் போல இருக்கும் என் சகோதரியை தன் முன்னோர்கள் வீட்டில் நடமாட விட்டு என் வீழ்ச்சியை ஆனந்தத்துடன் பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறாள்’ என்று நினைத்துக் கொண்டார். ஜெரால்தீன் சார்ல்ஸின் தந்தையினுடைய கோபத்தைத் தனதாக்கிக் கொண்டிருந்தாள். ஒரு புனிதமான சத்தியத்தை நம்பிக்கையுடன் பேணுவதைப் போன்று கோபத்தையும் பேணி வந்தாள்; அது சார்ல்ஸிற்குத் தன்மேல் தொங்கிக் கொண்டு இருக்கும் சாபத்தை எப்போதும் ஞாபகப்படுத்திக் கொண்டிருந்தது. 

இந்த எண்ணங்களுக்கு நடுவில் விடாப்பிடியான அவள் பார்வையின் சுமையைத் தாங்க முடியாமல் அந்த மனிதர் தலையைத் தூக்கிப் பார்த்தார். பணிப்பெண் அங்கு இல்லை. ஆனால் சமையலறை படிக்கட்டுக்கும் சாப்பிடும் அறைக்கும் இடையே சாவிக்கொத்தின்  ஓசையை சார்ல்ஸால் கேட்க முடிந்தது. அவள் பெல்ட்டில் இருப்பது என்னென்ன சாவிகள் என்று தெரிந்ததும் அவர் உடம்பு நடுங்கியது. சாவி இல்லாத அலமாரியோ, அறையோ அந்த வீட்டில் ஒன்று கூட இல்லை. தன்னுடைய அறையின் சாவி இறந்து போனவர்களின் அறையின் சாவியோடு இருப்பதை நினைத்து நெஞ்சு இறுகியது, அவர் பயந்து போனார். ஆசுவாசப்படுத்திக்கொண்டு முணுமுணுத்தார்:

“பாழாய்ப் போன வீடு! இந்த வயதான மறை கழன்ற பெண்களுடன் இருந்தால் எனக்குப் பைத்தியம் பிடித்து விடும்… இந்த ஒயின் என் தலைக்கேறுகிறது என நினைக்கிறேன்!”

ஸ்தெஃபானீ டேபிளை விட்டு எழுந்ததும் சார்ல்ஸும் அவளைத் தொடர்ந்து எழுந்தார். 

அந்த மாலையும் மற்ற மாலைப் பொழுதுகளைப் போலவே ஆரம்பித்தது. ஸ்தெஃபானீ பின்னுவதை ஆரம்பிக்க , சார்ல்ஸ் கைகளைப் பின்னுக்குக் கட்டிக்கொண்டு குறுக்கும் நெடுக்குமாக அந்த அறையில் நடந்தார். 

எல்லா நாட்களையும் போலவே முழு அமைதியுடன் சகோதரனும் சகோதரியும் ஒரு வார்த்தை கூட பேசாமல் இருந்தார்கள்.  கடிகாரம் பத்து அடித்தது. போதுமான அளவு வீட்டில் இருந்தபின் தன் சகோதரிக்கு நெற்றியில் முத்தம் கொடுத்துவிட்டு, கோட்டை மாட்டிக் கொண்டு, நூலிழை பிரிந்த பாக்கெட்டுகளில் கைகளை நுழைத்துக் கொண்டு விடைபெற்றார். 

தெருவை ரசித்துக்கொண்டு நடப்பவர் போல தெருவில் மெதுவாக நடந்தார். தன் நிழலை சுவரில் பார்த்ததும் பழைய வேண்டாத எண்ணங்கள் அவருக்கு நடுக்கத்தை தந்தது. வீட்டில் இருக்கும் செல்லப்பிராணிகளைப் போல ஆச்சரியமோ , துக்கமோ இல்லாமல்  இந்த இரண்டு பெண்மணிகளும் அவருக்குப் பழக்கப்பட்டு விட்டனர்.  அவர்களைப் பற்றி நன்றாக அறிந்த அவர், அவர்களை இப்போது நேருக்கு நேர் பார்ப்பதில்லை. அவர்களுடைய செயலற்ற பிம்பங்களின் பிரதிபலிப்பு மட்டுமே அவருடைய கண்களில் கடந்து போயின.  

அவர் வீடு இருக்கும் தெருவான ர்யூ தே இர்லாந்தேவில் திரும்பியவுடன் சார்ல்ஸ் தன் மனைவியைப் பற்றி நினைத்தார். ஒரு பாதுகாப்பான உணர்வுடன், தன்னிடம் வந்து விட்ட விலைமதிப்பான ஒரு பொருளிடம் செல்வது போல் அவசரமில்லாமல் அவளிடம் சென்றார். சட்டென்று தான் வீட்டிற்கு வந்துவிட்டதை உணர்ந்தார். இரண்டு ஒரே மாதிரியான, சோகமான, சிதைந்த, தாழ்வான வீடுகள். அவைகளின் நுழைவாயில்கள் கிட்டத்தட்ட சாலையின் மேல் இருந்தன. 

இந்த இரு வீடுகளில் ஒன்றில் இரண்டாவது மாடியில் சார்ல்ஸும் அவர் மனைவியும் இரண்டு அறைகள் உள்ள வீட்டில் வாழ்ந்து வந்தனர். படிகளில் ஏறி, சமையலறையைத் தாண்டி, மெழுகுவர்த்தி ஏற்றிவிட்டு படுக்கையறைக்குச் சென்றார். ஒரு கரகரப்பான ஓய்ந்து போன குரல் மெதுவாகக் கேட்டது. “சார்ல்ஸா?”

மெழுகுவர்த்தியை மேஜை மேல் வைத்தார். அந்தப் பெண் நெற்றி மேல் கையை வைத்து தனக்கு வந்த வெளிச்சத்தை மட்டுப்படுத்தினாள். அவர் அவளின் கட்டிலின் ஓரத்தில் உட்கார்ந்தார். 

‘எப்படியிருக்கிறார் உங்கள் சகோதரி?’

‘எப்போதும் போலத்தான்…’

எப்போதும் போல அதே இரண்டு கனமான வாக்கியங்கள். வெளியே சாதாரணமான வாக்கியங்கள் போலத் தெரிந்தாலும் அதற்குப் பின்னால் இருந்த பேசப்படாத வாக்கியங்கள்:

‘இன்னும் நிறைய நாட்கள் இருப்பாள் என்று நினைக்கிறீர்களா? சாகவே மாட்டாளா?’

அந்த நிமிடத்தில் எஸ்ப்லனேட் வீட்டில் ஸ்தெஃபானீ த பீஷெத் தன்னுடைய சிறிய சில்லிட்ட கைகளைக் கட்டிக்கொண்டு செல்லுபடியாகாத பழைய துணியைப் போன்ற தன்னை, அழுத்திய அத்திப்பழத்தைப் போன்ற தன்னை வெறுமையான இரவுக்கு ஒப்புக் கொடுத்துக் கொண்டிருந்தாள். 

மரணம் அந்த வீட்டின் எல்லாக் கதவுகளையும் மூடுவதைப் போன்று, ஜெரால்தீன் விழித்துக் கொண்டு கனவு கண்டுகொண்டிருந்தாள்.